Ekthesi-Exhibition

Engainia- Opening

Proetoimasies

«den 3exnw 74» - Artist statement

Η Ομάδα Σταύρου Λαμπράκη, μια ομάδα νεαρών που δρα υπό την «ηθική αυτουργία» του ποιητή Σταύρου Λαμπράκη, δημιουργεί έργα με σύνθημα το «Δεν Ξεχνώ». Η έκθεση αποτελεί μια έντονη κριτική αντίδραση στην κοινωνική αποξένωση, την ηθική έκπτωση και την ιστορική αλλοτρίωση σε σχέση με τα σημαντικότερα γεγονότα του τόπου μας, των οποίων η κορύφωση ήταν η ασύμμετρη βία του 1974.

Η Ομάδα Λαμπράκη αντιδρά στην κοινωνικο-πολιτική τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα σε σχέση με το ‘74, που έφεραν την κοινωνία του σήμερα στην ευτέλεια: στο δρόμο που καταλήγει σε νεοκύπριους με τροποποιημένη μνήμη. Μια εργολαβική μνήμη που απώτερο σκοπό έχει να διευκολύνει τον τρόπο ζωής της επιφανειοκρατίας και του εμποροκεντρικού υλισμού. Της απερισκεψίας, της απάθειας, της Εύκολης Λύσης, του υπερκαταναλωτισμού, της κακομάθειας και της ρατσιστικής εκμετάλλευσης εργατών.

Αυτή η νοοτροπία είναι εν μέρει υπεύθυνη για απαράδεκτες πολιτικές εκπτώσεις, που θέλουν την κατάληξη του κυπριακού προβλήματος στο Σχέδιο Ανάν ή σε κάποια φαλκιδευτική παραλλαγή του. Και που θέλουν τη φράση «Δεν Ξεχνώ», να κρίνεται ως «τετριμμένη» και «αναχρονιστική» που πρέπει να εξαφανιστεί από την εκπαίδευση. Και που τη θέλει να κυκλοφορείται σαν άλλη μία συνήθης φράση, γραμμένη με λατινικούς χαρακτήρες σε ανταλλαγές μηνυμάτων.

Η έκθεση αποτελεί μια ιδεαλιστική γροθιά στο πρόσωπο αυτής της κοινωνίας. O στόχος της είναι να αναδείξει ότι η ζωή μας στην Κύπρο πρέπει να είναι ένας αγώνας κατά της βίας, της καταπίεσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ρατσισμού. Ένας αγώνας που εκπορεύεται από τη βάση μας, από την καταγωγή μας και τα βιώματά μας. Διεκδικεί τον επανακαθορισμό της κοινωνικής μας ταυτότητας, αντλώντας απευθείας από τα τραυματικά γεγονότα των συγκρούσεων που κατέληξαν στο 1974: δολοφονίες, απαγωγές, προσφυγοποίηση, κακουχία. Τα ίχνη είναι ακόμα παντού. Η κατοχή υφίσταται. Οι 40,000 Τούρκοι στρατιώτες είναι εδώ. Η Αμμόχωστος τελεί υπό ομηρία. Οι αγνοούμενοι αγνοούνται. Τούρκοι εγκληματίες μόλις τώρα άρχισαν να ομολογούν.

Η έκθεση λαμβάνει χώρα σε ένα παλιό αρχοντικό στην εντός των τοιχών Λευκωσία.
Αποτελείται από εικαστικά έργα, προβολές βίντεοκλιπ, εγκαταστάσεις και εννοιακά έργα.

Ο ομάδα προσκαλεί τον κόσμο να την επισκεφτεί. Να αφιερώσει λίγο χρόνο για να ανανεώσει την δέσμευσή του με ένα καλύτερο ήθος. Να θυμηθεί το δίκαιο του τόπου.

________________________________________________

________________________________________________

Lambrakis Team, a group of young people summoned and coordinated by the poet Stavros Lambrakis, present the exhibition titled “Don’t forget ’74”. The exhibition’s theme is an expression of a critical voice against social and ethical dereliction of the recent historical violence that took place in Cyprus that culminated in the Turkish invasion of 1974.

Lambrakis Team reacts to the decadent socio-political interpretations that undermine the events of 1974 and produce neo-Cypriots with a distorted memory. A kind of memory that implicitly legitimizes the current status quo and which excuses superficiality and materialistic trade-offs. The exhibition is also a reaction to indifference towards social inequality and racism, as well as to consumerism and its concurrent tendency for easy socio-political solutions.

The modus Vivendi that the exhibition criticizes shares a responsibility in unacceptable political compromises that sets the Cypriot problem to be solved in the form of the Annan Plan or a similar version of it. In this context, the post-war expression “Don’t Forget” is deemed as outworn and anachronistic, and is ordered to be removed from formal education.

This exhibition constitutes an idealistic punch on the face of this society. Its aim is to remind people that we still have to battle against violence, violation of human rights and racism. The necessity for this battle ensues from our political heritage and our historical experience. The exhibition opts for a redefinition of our social identity, drawing directly from the traumatic events of communal conflict that culminated in 1974: murders, kidnappings, refugees, suffering. The traces of this asymmetric violence are still here: illegal occupation, presence of 40,000 Turkish troops, partition and isolation. Ammochostos is still a hostage ghost-city. People are still missing. And war criminals just started their confessions.The exhibition takes place at an old preserved house within the walled city of Nicosia. It is comprised of visual artworks, videoclip projections, installations and conceptual works.

The organizers invite everyone to visit the exhibition; to dedicate a small amount of time to see the artworks and also show their commitment to a better ethos that these artworks call for. To commemorate justice.